Herken je dit?

• Je vriendin belt om te vragen of je haar hond uit kan laten omdat de vaste hondenoppas ziek is. ‘Ja hoor’ hoor je jezelf zeggen omdat je haar graag wilt helpen. Je legt de telefoon neer en denkt ‘shit eigenlijk heb ik er helemaal geen zin in. Ik wil even niets’.
  Je laat met tegenzin de hond uit. Terwijl je door de miezer loopt denk je ‘Waarom zeg ik nou steeds ja?’. Na de gesprekken met de POH en mijn coach zou ik het toch anders moeten kunnen. Je voelt je boos en verdrietig.
  
  

• Er is een borrelcommissie op je werk. Je bent altijd degene die in deze commissie gezeten heeft. Nu is aan jouw collega gevraagd om jouw plaats in te nemen. Je bent blij dat nu een ander het oppakt. Bij de eerste de beste vergadering die er is vraagt jouw collega of je deze van haar over kan nemen omdat het haar deze keer écht niet lukt met haar werk. Ze zegt dat het voor jou toch een klein kunstje is want je hebt het altijd al gedaan. Voor je er erg in hebt hoor je jezelf alweer ‘ja’ zeggen. Meteen op dat moment voel je dat er van binnen wat begint te rommelen. De onrust en irritatie borrelen omhoog en instant snap je dat het is omdat je er helemaal geen zin in hebt om dat te gaan doen. In je hoofd buitelen de gedachten over elkaar heen: ‘Ik kan toch nog nee zeggen, ik mag er toch op terugkomen’ ‘Maar ja, je hebt al “ja” gezegd en daar kan ik niet op terugkomen’, ‘Denk toch eens na voor je antwoord geeft’. Je geeft jezelf intern ongenadig op je kop omdat je weer niet de geleerde technieken toegepast hebt en zonder nadenken weer ‘ja’ hebt gezegd. Gaat het ooit lukken om voor jezelf te kiezen? Wat gebeurt er nu?! Waarom doe ik het weer, het was toch aan mijn collega gevraagd.

• Je dochter heeft binnenkort een toetsweek en er moet het nodige geleerd worden. Het is belangrijk dat ze voldoendes haalt want als ze dat niet doet moet ze naar een andere school en de school waar ze op zit past juist zo goed bij haar. Samen met haar heb je de planning gemaakt. Voor zover je weet houdt ze zich aan deze planning. In de week dat de toetsen starten ga je haar nog een keer overhoren. Nu blijkt dat ze toch veel van de stof niet beheerst. Ze is in tranen en smeekt je of je haar wilt helpen. ‘Ik heb zo hard geleerd maar ik kan het niet goed onthouden. Als ik met jou leer lukt dat wel. Wil je me alsjeblieft helpen mamma?’ Hier kan je geen nee tegen zeggen. Je denkt aan de deadline die er ligt voor jouw werk en ziet die nu erg in het gedrang komen maar ja, je kunt je kind ook niet in de steek laten want je wilt ook graag dat ze op deze school blijft. Pfff. Weer aanpassen en kijken hoe je dit voor elkaar gaat krijgen. De vorige toetsweek had je je zo voorgenomen om het de volgende keer anders te doen. ‘Weer niet gelukt’ denk je bedrukt.  
  
  
• Na elke gevolgde therapie, of het nu de POH of het bedrijfsmaatschappelijk werk is, lijk je wel een stap voorwaarts te maken. Dat gaat een tijdje goed en dan in eens heb je het gevoel weer 10 stappen achteruit te gaan. Hoe kan dat toch elke keer? Het zou zo fijn zijn wanneer alle dingen die je doet eens blijvend resultaat zouden geven. Je vraagt je af of er nog een andere manier is waarop je hulp hiervoor kan krijgen die wel beklijft. Je voelt dat je boos wordt en denkt ‘Waarom gebeurt dit elke keer weer?’  
  
  

• Heerlijk een dag waar je alleen thuis bent. Heerlijk in jouw eigen tempo en alleen jouw eigen planning volgen.
  Dan gaat de telefoon en je ziet dat je moeder belt. Je neemt op en hoort aan haar stem dat er iets aan de hand is. Ze geeft aan dat ze vergeten was dat ze die dag voor controle naar het ziekenhuis moest en dat ze liever niet alleen gaat. Ze vraagt of je als-je-blieft mee wilt gaan met haar. Je denkt: ‘Waarom bel je mijn zus niet, die kan ook wel eens mee!’ en het liefst wil je heel hard ‘NEE!” roepen maar uiteraard doe je dat niet.
  Je vraagt aan je moeder hoe laat de afspraak is en je zorgt dat je op tijd bent om met haar mee te gaan. De tijd die je voor jezelf ingepland hebt vul je toch gewoon anders in. Je wilt er zelf toch ook graag voor jouw familie zijn. Maar ja, dit keer had je het ook echt even tijd alleen nodig om bij jezelf te komen. Je wilt het toch eens met haar bespreken dat ze je zus belt, maar ja als je dat doet vinden ze je niet meer aardig of gaan ze je misschien buiten sluiten. Hoe kom je nou uit dit patroon. Je krijgt het benauwd en hebt hartkloppingen.

Hoe zou het voor je zijn als:

• Je tegen jouw vriendin kan zeggen: ‘Deze keer lukt het niet” en dat je, zonder schuldgevoel, heerlijk met een kopje koffie en dat goede boek op de bank zit terwijl het buiten hard regent. Je nestelt je nog eens extra lekker in het hoekje onder jouw heerlijk warme en zachte dekentje. Je voelt je blij en trots dat je voor jouw eigen tijd hebt gekozen.
  
  
• Je direct aan durft te geven dat je werkzaamheden het niet toelaten om er iets bij te doen en dat je hierdoor zonder continue stress en deadlines jouw werk kan doen. Je eigen planning kunt maken en zonder je voor alles en iedereen verantwoordelijk te voelen je werk kunt doen. Heerlijk op tijd naar huis gaan zonder dat je thuis nog een keer de computer open hoeft te klappen of die oneindige diarree aan mails hoeft te beantwoorden maar lekker de tijd voor jezelf en je gezin hebt.
  
  
• Je voelt dat je niet alléén verantwoordelijk bent voor het reilen en zeilen in het gezin. Dat je hulp kunt regelen van bijvoorbeeld school, je partner, of verdere familie zonder dat je het idee hebt dat jij tekort schiet. Je jouw eigen planning kan volgen en er toch nog tijd is om jouw dochter te overhoren en eventueel helpen met de laatste loodjes.
  
  
• Dat je de kennis hebt en kan toepassen om de stappen die je maakt een blijvend resultaat te geven. Je hebt een stevige basis als uitgangspunt hebt om dát te doen wat jou energie geeft en hierdoor rust en ruimte in jezelf en in jouw agenda te ervaren.
  
  
• Je met jouw omgeving durft te bespreken dat je tijd voor jezelf nodig hebt en dat je het lastig vind om dit aan te geven. Dan komt het niet bot over wanneer je jouw moeder vraagt of ze jouw zus al gebeld heeft om te vragen of zij mee kan gaan. Je kunt na het telefoontje ontspannen en verder gaan met jouw eigen planning.

Aan het einde van het traject

• Heb je de rust om met een boek op de bank te zitten zonder dat je het gevoel hebt dat je jouw plicht verzuimt. Je kunt je heerlijk ontspannen en genieten van de stilte en ruimte die je voor jezelf hebt gecreëerd.
• Durf je het gesprek aan te gaan met de mensen in jouw omgeving zonder dat je steeds maar bezig bent wat ze van je denken en of je hen niet tekort doet.
• Voel je dat je zelf weer de energie hebt om de dingen te doen waar jij blij van wordt. Je geniet weer van de uitjes met het gezin, kunt lekker gek doen met de kinderen waardoor je regelmatig te horen krijgt dat ze zó blij zijn dat jij hun moeder bent. Er komt meer harmonie binnen het gezin waardoor jij en je partner ook weer dichter bij elkaar komen.
• Ben je in staat het echt anders te doen en beslissingen te nemen met een gezonde balans tussen jouw eigen behoefte en die van de ander.